Nu drie weken geleden en nog steeds af en toe aan het nagenieten van een dagje buitenspelen langs de westkust.

Het leek me leuk om de dag vast te leggen, voor mezelf, maar ook omdat het voor sommigen wat uitleg nodig heeft. Zo’n race is niet te vangen in een Strava post.

Aanstichter van dit alles is René Bos. Hij had in eerdere edities van de westcoast al in verschillende samenstellingen halve en hele races gedaan. Dit jaar was zijn maatje geblesseerd en vroeg hij mij of ik wat te doen had op 7 december. Dat had ik niet.

Ik had wel eerder al wat meegekregen van deze aansprekende uitdaging. Ik geniet van René’s enthousiasme, ik bewonder zijn doorzettingsvermogen en ik ben zelf ook wel in voor een sportieve test. Ik was “in”.

De spanning bouwt op richting raceday, maar dan gaat ie niet door vanwege storm. Een tijdje ben ik boos. Dit zou toch een epische uitdaging worden, zeker met een beetje wind lijkt zo’n race me heroïsch. 18 januari werd de nieuwe datum. Na weer een beetje stangen in de app groep met Roelof en Herman en een online briefing krijgen we er toch wel weer zin in. Team “ Zolang je nog kan kruipen” is er klaar voor.

Regels van deze race georganiseerd door de KNRM zijn dat je met een team van 2 personen op eigen kracht van Hoek van Holland naar Den Helder komt. Ten minste 1 loopt over het strand en de ander mag dan fietsen, op het strand ernaast of door de duinen als het strand niet te fietsen is.

Als René me om 3:00 ophaalt, kijken we elkaar lachend aan. We lijken wel niet goed.

Om 3:45 bakkie koffie bij de organisatie in Hoek en om 4:30 worden er fakkels ontstoken en gaan 13 teams de koude nacht in.

René loopt de eerste 4 km en ik zit op de mountainbike met fietstassen en zal door de duinen fietsen. Fietspad afgesloten. Mocht je de illusie hebben dat zo’n dag alles volgens plan gaat lopen, dan is die om 4:35 al om zeep. Maar met een paar fietsers vinden we vlot de route en van alle teams gaan we als eerste al wisselen. We zullen de hele dag proberen stukjes van 4 km te lopen.

De totale route over het strand is ongeveer 130 km lang.

De eerste uren is het belangrijk om rustig aan te doen. Je kunt minuutjes winnen met een hoger tempo, maar je kunt uren verliezen als je te vroeg stuk gaat.

Gelukkig blijven we met de fiets steeds door de duinen rijden. Sommige andere teams proberen eigenwijs al over het strand, maar lopen hopeloos vast in het zeer zware zand. Lopend niet ideaal, maar fietsend echt moordend. We halen zo lopend ook enkele fietsers in.

Het omfietsen is 1 keer wat tijdrovender dan het lopen. René moet een lange duinopgang over bij Meijendel en moet flink omfietsen naar de Wassenaarse slag. Maar dat is in de eerste helft van de route eigenlijk ons enige haperingetje in onze strategie.

Vanaf de waterkering bij Katwijk gaan we gezellig samen over het strand. Dat is door het lagere tij prima te befietsen en ondanks dat we al een flink aantal uur onderweg zijn is het nog hartstikke gezellig met Bossie.

En ook ondanks het weer. Het is zeker niet warmer geworden, graadje vorst, en het beloofde zonnetje blijft uit. Het zal de hele dag mistig, donkergrijs en koud blijven.

Bij IJmuiden gaan we iets te vroeg het strand af, maar vinden een mooi zanderig trailpaadje naar de haven. Daar worden we door de reddingsmaatschappij overgevaren. Wat een toffe ervaring op zo’n reddingsboot door de mist naar de overkant en even 1 km niet lopen of fietsen. En wat een geweldige mensen die de ons de hele dag behulpzaam zijn. Steeds als er een wagen van de organisatie langskomt, zwaaien ze even en vragen of je nog water of een mars nodig hebt. Een enkele keer is zelfs een warm kopje thee te scoren.

Lopen gaat bij mij eigenlijk nog onverminderd goed. René vind het na 70 km een kutwedstrijd, zet z’n koptelefoon op met hardcore en buffelt door. Huilen mag, kruipen mag. Opgeven is uiteraard geen optie.

Om te zorgen dat we ongeveer even lang lopen en dus ook even lang rust hebben op de fiets, besluiten we dat René beurten van 3km pakt en ik 4km. Dit doen we volgens mij zo vanaf Bergen aan Zee, waar we de eerste aanmoedigingen van onze lieve supportcrew hebben ontvangen. Mirjam duikt met tante Dini een paar keer op bij een strandopgang. Ilja lijkt helemaal onvermoeibaar bijna iedere paar km een opgang te trotseren voor bemoedigende woorden.

Wisselen gaat trouwens alsvolgt: De fietser rijdt een stukje vooruit, legt de fiets neer op de afgesproken afstand, doet zn dikke jas uit en begint te rennen als de loper zijn startband doorgeeft. De loper kan dan snel een dikke jas aantrekken, eventueel wat eten of drinken en na een tijdje rustig op pad gaan om de nu lopende teamgenoot weer bij te houden.

Boven Petten houdt de wereld schijnbaar op. Hier gaat René echt diep de paincave in. Muziek op, af en toe het hardlopen afwisselen met speedmarching, maar door gaat ie.

Ik kan nog aardig tempo blijven rennen. Wel bijzonder dat m’n hoofd helemaal leeg lijkt te zijn. Ik heb alleen nog in m’n hoofd bij welke km stand ik weer mag wisselen. 102,6 102,6, 102,6 … als een mantra.

En gek genoeg blijf ik de hele dag lachen om dit vreemde avontuur.

We zijn inmiddels meer dan 12 uur onderweg en het is alweer donker.

Roelof appt “het strand is op”. Team “poging 5” mag de dijk al op. Wij moeten helaas nog een km of 3-4 over het strand wat plotseling niet meer begaanbaar is met de fiets. Ik loop snel weg van René. Ik kijk achterom in de mist en het lampje verdwijnt langzaam uit zicht. Ik besluit om te keren om dan maar samen de fiets door het zand te duwen.

Als ik eindelijk weer lampjes zie, blijk ik een achteropkomend team tegemoet te lopen. Ik vraag waar m’n maatje is. Zij hebben al 30 km niemand gezien is hun antwoord.

Gemiste oproep. René is slim genoeg een strandopgang opgegaan en fietst, wel in de goede richting, door het laatste stukje duin.

Ik trek me snel weer op gang en haal het andere team gauw in. Zo krijgen ze het niet kado natuurlijk. Ik vind René op de dijk. Hij duwt zichzelf nog een beurtje vooruit op puur karakter. Dan stamp ik de laatste 4 km weg.

Inmiddels geeft mijn teller 136 km aan. Iets langer dan het parcours over het strand, maar dat komt uiteraard door de stukjes omfietsen en klein heen en weertje.

Pijn in de benen maakt nu echt niet meer uit. We zijn er bijna.

Dan wordt er uit een auto geroepen dat we om moeten keren. Traditiegetrouw wil René vlak voor de finish nog even fout lopen. Dan doen we dat. Gelukkig zijn we voldoende uitgelopen op het andere team om die niet alsnog voor te hoeven laten gaan. Team Poging 5 is wel al een half uurtje binnen. Gefeliciteerd Roelof en Herman.

René en ik komen na 13,5 uur lachend over de finish.

Heel trots op m’n lijf en wat gaaf om dat samen te doen.

Nu bergen Chinees eten, een biertje en even napraten. Fantastisch.

Lichaam is helemaal leeg en krijg het ijskoud als ik naar de douche loop. Ongecontroleerd rillend stap ik onder de warme douche. Na 2 meter buiten ben ik alweer koud, maar als de fiets op de drager zit, is de auto gelukkig heerlijk warm.

Mirjam rijd me naar huis. Nog 1,5 uur met een wel zeer oncomfortabel lichaam de rit uitzitten en dan naar bed. Helaas blijkt de pijn niet over te gaan als je gaat liggen. De halve nacht doen enkels, knieën en heupen echt zeer en lig ik koortsachtig te zweten. Na een paar uur weet ik toch de slaap te vatten. De volgende ochtend voelt e.e.a. eigenlijk best wel oké en zelfs traplopen gaat prima. Ik heb het overleefd.

René bedankt dat je me hier ingesleept hebt en dank voor je enthousiasme. Ik had het met niemand anders willen doen.

Verder iedereen, natuurlijk vooral Mirjam, superbedankt voor alle support.

Deze was episch!